Mijlpaal eerste week!

Vandaag alweer een week onderweg in het hele Lesbos avontuur…

Maandag mijn eerste zelfstandige shift gedraaid in de medische post. Ik doe de eerste opvang, dat betekent kijken waar iemand voor komt. Een inschatting maken of ik dit zelf af kan handelen in de triage tent of dat het een wat groter of urgent probleem is, waarvoor iemand door moet naar de mobiele kliniek. In de kliniek wordt de patiënt gezien en behandeld door de arts. We werken met een team van twee artsen, twee verpleegkundigen en een soort gastvrouw. En vertalers die veelal uit het kamp zelf komen. Ik kan dus ook altijd terugvallen op een ander als ik iets niet weet of bij twijfel. Wat heel prettig is.

Over het algemeen is het hier nog heel zomers. Veel zonuren en aangename, zachte temperatuur. Maar maandag stormde het. Het kamp en kliniek staan direct aan zee. Zonder enige beschutting. Er staan in het midden van het kamp drie verloren bomen, maar de rest is grind, zand, steen. Geen enkele beschutting tegen de wind die enorme kou met zich meebrengt van zee. Ook al wordt er gewerkt aan een soort van cabines/ zeer kleine stacaravans, voor de vluchtelingen deze winter, deze zijn nog niet klaar. De meesten slapen nog in tenten zonder water, zonder elektriciteit. Geïmproviseerde bedden op de grond. Niet voor te stellen hoe koud en donker dit is. Tijdens zo’n shift heb ik me eraan vast gehouden dat ik in elk geval naar bed zou kunnen … itt de vluchtelingen. Want persoonlijk vond ik het een uitdaging om te werken in een tent waar de wind dwars door je winterjas waait.

Gisteren wederom een heleboel informatie gekregen. Nu over de psychosociale achtergrond van de vluchtelingen. Dit is ook echt nodig omdat veel van de vluchtelingen die in de avond komen niet zozeer een lichamelijke klacht hebben, maar vaak klachten door aanhoudende stress en/of trauma. Ik spreek veel jonge mannen van rond de 19/ 20 jaar die vaak al drie jaar of langer op de vlucht zijn. Vaak door familie erop gestuurd om een betere toekomst te vinden en zo indien mogelijk ook voor de achterblijvers hulp te regelen. Het is lastig voor te stellen dat je er als minderjarige op uit gestuurd wordt, geen familie meer, geen onderwijs meer, geen sociale of culturele context meer. Gestript van identiteit in een tijd dat je zelf juist ook zo gaat zoeken naar wie je bent. Na een reis van ergens tussen de 6 maanden en een jaar. Vaak een reis vol gevaar. Dan arriveer je in een kamp waar je niemand bent .. niet de broer van, of de zoon van, of student. Je kent de cultuur niet, de sociale regels niet en je hebt ook geen idee wanneer je wel een bestaan op mag gaan bouwen en waar. Die wanhoop is heel erg aanwezig in het kamp. Die wanhoop slaat om vaak in geweld naar anderen, uitdagend gedrag. Maar ook heel veel zelfbeschadiging, zelfmoordpogingen. Het is goed dat er stichtingen zijn zoals deze die medische en psychische hulp verlenen. Lesbos is een klein, arm eiland met een klein ziekenhuis. Het eiland beschikt niet over de middelen om zoveel vluchtelingen op te vangen.

Persoonlijk voel ik me best kwetsbaar. Ik ben eigenlijk ook een groot deel moeder van en partner van, zus van, dochter van.. En dat mis ik erg. Tijdens de shift kruip ik gelukkig in de rol van verpleegkundige en medemens en dat geeft voldoening en ontspanning hoe hevig de omstandigheden van de vluchtelingen ook zijn. Daaromheen moet ik mijn weg gaan vinden en is het soms even doorbijten. De mensen zijn erg lief! De omgeving is prachtig. Zie de foto’s. Best goed om ook daarin een stukje afhankelijkheid te mogen ervaren. Zo is het best alweer een heel verhaal. Elke dag schrijven gaat denk ik niet lukken met het dolle schema hier. Hopelijk snel meer…