Ontmoeting
17 november 2021 - Luchthaven Athene, Griekenland
En dan zit ik hier ineens op het vliegveld van Athene. Een week eerder dan gepland. Gisteren vertrokken met de Ferry vanaf Lesbos op mijn verjaardag. Wat een mooi cadeau om eerder naar huis te kunnen. In mijn traject om hier naar toe te gaan voor BRF (boat refugee foundation) was de minimale werk periode 6 weken. Door een administratieve fout mocht ik daar al een weekje af snoepen en eenmaal op Lesbos bleek het toch niet zo’n harde eis te zijn en kon er in goed overleg nog een weekje af. Op alle vlakken, persoonlijk en thuis, lag de lat erg hoog de afgelopen weken dus een mooi cadeau om vandaag thuis te komen! Wat zal ik Cees en de kindjes knuffelen 😍.
De afgelopen week heb ik nog heel veel bijzondere momenten mogen meemaken. Nog veel mogen leren. Er waren mooie gesprekken, bijzondere ontmoetingen.
De gesprekken met de kwetsbare jonge mannen hier blijven me het meeste bij. Zo was hij daar, die jongeman van 20 jaar helemaal alleen uit Afghanistan. Sinds twee weken kon hij niet meer eten en slapen. Was er iets gebeurd twee weken geleden? Ja hij had nieuws ontvangen dat zijn neef in Afghanistan was vermoord. Zijn verdriet nam zo veel ruimte in dat slapen en eten niet meer lukte. Hij had niemand om mee te praten maar durfde in de kliniek om hulp te vragen. Ik zag de wond op zijn hand en vroeg hem of hij zichzelf had bezeerd. Ja hij had voor het eerst een sigaret op zichzelf uitgedrukt. De tranen staan bij mij dan ook hoog. Samen praten we verder dat het goed is om te beginnen met over het verdriet te praten. Vandaag de eerste stap. Er ontstaat dan letterlijk ruimte. Ook al veranderd er niets aan de omstandigheden. Praten over emotie, over trauma, geeft ruimte om misschien weer te eten en te slapen. Hij neemt het aanbod aan om terug te komen voor een afspraak bij de psycholoog van de avond shift. Zo dankbaar en opgelucht ben ik als ik later zie dat hij inderdaad naar zijn afspraak is gegaan. Wie weet voorkomt het erger.
Want veel erger zie ik ook. Zo is daar de jongeman van 25 jaar uit Togo die geagiteerd bij mij aan de tafel komt zitten. Hij moet mijn baas spreken en wel nu. Want hij is op zoek naar zijn vriend. Hij kalmeert iets als ik doorvraag. Welke vriend? Hij is zijn vriend kwijt en heeft vannacht gedroomd dat hij naar de kliniek moest komen en dat zijn vriend daar op hem zou wachten. Ik kan hem uitleggen dat ik al heel de dag in de kliniek ben en dat ik zijn vriend uit Togo niet heb gezien. Er ontstaat ruimte om verder te gaan. Hij is hier helemaal alleen vanuit Togo. Hij is nu twee maanden in het kamp en is zijn vriend verloren in de zee. Hij is zo bang alleen. Staat constant onder spanning. Hij kan niet meer eten, niet meer slapen. Hij slaapt misschien een uur in de nacht waarin hij dan zeer levendig droomt dat hij zijn vriend weer zal vinden. Tijdens ons gesprek merk ik dat hij soms niet meer in de realiteit leeft. Er zit een tumor in zijn hoofd die hem verward maakt. Een synoniem voor alle stress en spanning. Hij voelt zich bedreigd. Felle vragen vuurt hij op me af .. zo zou ik mij ook voelen als ik opgesloten zat als een dier achter een hek alleen. Hij vertelt me dat hij er regelmatig aan denkt de zee in te lopen. Ook hij kan terecht bij de psycholoog. Ook hij kan geholpen worden met gesprekken maar in dit geval is er eigenlijk meer nodig. Medicatie om te slapen en minder te hallucineren. Dat is hier niet voor handen.
Ik kijk de laatste dagen naar de NPO serie 100 dagen in je hoofd. Een serie over de geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Wat is het contrast groot! Wat is er in Nederland in de zorg veel mogelijk.
Op mijn laatste shift mag ik het quarantaine kamp nog bezoeken om glucose controle te doen bij twee mensen met diabetes. Eigenlijk probeer ik me er een beetje onderuit te wurmen, het is mijn laatste shift en kan niet beter iemand gaan die al geweest is? De arts met wie ik samen werk is stellig. Ze wil dat ik met haar mee ga. Vluchtelingen die aankomen op het eiland worden door de politie opgepakt en dit gaat niet zachtzinnig. Eerste ontmoeting met Lesbos is dat je als man in elkaar geslagen wordt en als vrouw in veel gevallen opnieuw misbruikt. De machtsverhoudingen kunnen gelijk maar vanaf het begin duidelijk zijn. Wanneer de avond valt, in het donker, worden de vluchtelingen of new arrivals overgebracht naar een afgesloten gebied binnen het kamp waar ze twee weken in quarantaine gaan. Dit om COVID besmettingen maar ook andere infectie ziekten te voorkomen naar de rest van het kamp. Klinkt logisch. De omstandigheden echter verre van humaan. De vluchtelingen hebben een lange reis achter de rug vol ontberingen, bij aankomst word je geweld aangedaan. Je wordt opgesloten op een plek. Je kunt je niet oriënteren. Hoe ziet de rest van het kamp eruit. Er is geen uitleg hoe lang je daar moet blijven en wanneer je er weer uit mag. Er is geen toegang tot rechtshulp. Er is geen toegang tot medische zorg. Maar hoe kom ik daar dan op mijn laatste shift? De kampbewaarder zonder enige medische opleiding laat ons af en toe via een luikje van het wachtershuis een medische controle doen wanneer hij dit nodig vindt. Zo worden er door het luik twee handen gestoken waar ik een bloedsuiker mag meten. De kampbewaarder kijkt (zonder enige medische opleiding) naar de waardes en de dokter mag nog een advies uitbrengen waarvan we niet weten of het opgevolgd wordt. Het luikje gaat dicht. Welkom in Europa!
Ik heb nog wat foto’s geplaatst. Ik heb hier mogen werken in een fantastisch team. Vertalers uit het kamp. Zo veel mogen leren van hun persoonlijke verhalen over moed en veerkracht! Bijzondere ontmoetingen met de andere BRF vrijwilligers. Een ieder zo begaan met het onrecht in de wereld. Voor veel vrijwilligers is het niet het eerste project. Ik mag leren dat er zoveel stichtingen zijn waar je wat kunt betekenen voor je medemens. Persoonlijk hoop ik dat de afgelopen 4 weken een startpunt voor mij zijn om meer te mogen betekenen voor een ander. Er is zo veel leed. Er is veel om over na te denken en een plekje te geven.
Bijna weer in Nederland om jullie te ontmoeten. Ik kijk ernaar uit.
Liefs Ilja
Dank je wel voor de verhalen, ik hoop er op de vrijdagen nog meer te mogen horen. Dank je wel voor het besef dat we dankbaar mogen zijn dat we hier leven en onze kinderen in veiligheid mogen opgroeien. Dank je wel voor het relativeren dat het zo slecht nog niet geregeld is met de Nederlandse gezondheidszorg. Dank je wel dat jij er voor deze mensen heb kunnen zijn! 😘
Dikke knuffel
Inmiddels weer thuis denk ik! Wat zullen je inderdaad heerlijk geknuffeld hebben. Wat een vreselijke dingen doen mensen elkaar aan, maar ook wat geweldig dat er dan weer mensen zoals jij opstaan om het leed van anderen een klein beetje te verzachten!! Ik kan me niet voorstellen wat een leed en ellende je allemaal hebt gezien en gehoord en wat goed idd dat je (zoals Elena ook schrijft) ons weer laat beseffen hoe goed we het hier hebben!! Dank daarvoor!! 😘😘