1. Home
  2. Reisverhalen
  3. Hard nodig

Hard nodig

2 november 2021 - Mytilini, Griekenland

Vandaag een foto van mijn kamer. Er zijn een aantal vrijwilligers naar huis gegaan en er komt volgende week pas een nieuwe ploeg. Dus even heel luxe een kamer alleen. Aangezien we allemaal verkouden zijn en op wisselende tijden werken geen overbodige luxe. Nu ben ik gewend aan gebroken nachten, maar toch fijn een weekje zonder bezwaarde gevoelens over een kriebelhoest of de wekker op snooze. De Sinterklaas verlanglijstjes van de kinderen hangen op de muur, want online shoppen kan ook vanuit Griekenland. Dat scheelt straks weer bij thuiskomst.

Ik heb inmiddels aardig wat diensten gedraaid in de kliniek. Sinds een half jaar zitten er minder mensen in het kamp op Lesbos. Van ruim 20.000 vluchtelingen in het afgebrande Moria naar nu 3000 vluchtelingen in Mavrouni. Dat betekent dat het werken in de kliniek minder hectisch en chaotisch verloopt. Ik vind het fijn de mensen die komen te kunnen helpen, ook met kleine vragen en daar de tijd voor te kunnen nemen. Er komen veel ouders met kleine kinderen, de baby die huilt.. Een peuter die oorpijn heeft, een zesjarige die gevallen is met een wond die gelijmd moet worden. Het zijn dingen waar ik mee kan helpen. Slikken en diep ademhalen is het wel als je daarna gedag zegt en beterschap wenst. Ik stuur ze weg in het donker.. jonge ouders met kleine kinderen naar een tent op een kaal stuk grond aan zee. Gevoelstemperatuur 10 graden en dan is het nu nog maar net november. Geen elektriciteit, geen stromend water. Het kunnen bieden van medische hulp is een pleister..

Slikken en diep ademhalen zijn ook de gesprekken met de vertalers waarmee we werken. Jonge mensen soms zonder familie die in het kamp wonen, soms al 2, 3 jaar. Gedag zeggen aan het einde van de shift. Ik ga naar mijn warme douche en bed. Zij lopen weg in het donker richting het kamp. Als gelijkwaardige mensen samengewerkt, maar van die gelijkwaardigheid blijft niets over als de shift eindigt. Van een vertaalster van mijn eigen leeftijd met een peuter van 2,5 krijg ik serieus moeilijke vragen.. Zijn de vluchtelingen een probleem van Griekenland of van Europa? Is zij van net zo veel waarde als ik dat ben? Ik bevestig dat zij en ik gelijk zijn. Toch dekt het de lading niet. Want ik? Ik ga over een paar weken naar huis. Zij ligt vannacht in een tent met een kind dat huilt van de kou en het lawaai van de klapperende tent zonder te weten waar al die ontberingen naar leiden.

Hard nodig dat je als medemens aanwezig bent ..

Liefs Ilja

Foto’s

  1. 89C6232C-D214-4744-8B6A-E99B7EB12EDA
  2. 590C9D56-AE70-442E-B2D2-D788E74B891D

8 Reacties

  1. Matthias:
    2 november 2021
    Even optellen en aftrekken.. bestaat Moria nog? Of zijn er 3000 van de 20.000 verplaatst? Hoe dan ook... het zijn er teveel en van de helpers te weinig... de mensheid verdient geen leefbaar klimaat als niet eerst ieders leefbaarheidsminimum nagestreefd wordt.... het een hangt samen met het ander..veel om met elkaar over na te denken en samen aan te doen...
  2. Elena:
    2 november 2021
    Jeetje Ilja.... Met tranen in mijn ogen zit ik dit stuk te lezen.. Het is zo waar en ook zo ongelijk. We kunnen wel zeggen dat we gelijk zijn, maar vanuit ons oogpunt "lekker makkelijk gezegd"....
    Trots op jou, dat jij niet vanachter je computer zit en er over nadenkt, maar dat je hoe klein misschien ook, wel iets voor deze mensen kan betekenen.
  3. Gerrievanderweide:
    2 november 2021
    Lekker even een bed en plekje voor jezelf. Wat maak je weer veel mee. Vreselijk dat het kamp zo koud is, en de vluchtelingen met hun kindjes weer dat koude kamp in moeten. Maar lieverd je bent toch een lichtje in de inktzwarte omgeving. We blijven dagelijks aan je denken. Veel knuffels.
  4. Marianne Wendt, v. d Weide:
    2 november 2021
    Lieve Ilja wat zal ik zeggen. Het is zo intens verdrietig,Maar jij bent daar, en doet wat je hand vind om te doen. En en bent dienend bezich. In gedachte zie ik je daar bezich met je mooie blonde hoofd en je lieve lach jebent een licht daar voor de mensen. Dikke knuffel van tante Marianne
  5. Dana:
    3 november 2021
    Ongelijk en niet eerlijk is het zeker… in je eentje kan je aan die grote thema’s weinig doen. Wat je als mens wel kan doen doe je op dit moment! En dat maakt je een kei van een mens!
    Ik lees je blogs met veel interesse en emotie. Heel veel succes en liefde voor jou.
  6. Nicole van der Toorn:
    3 november 2021
    Wat een contrasten inderdaad! Maar ik weet zeker dat je met gewoon jezelf te zijn toch zeker het verschil maakt voor mensen ook al voel je dat misschien niet altijd zo. Ben blij voor je dat je inderdaad ook even wat ruimte alleen hebt. Heel veel succes daar. Kus!
  7. Silla:
    4 november 2021
    Lieve Ilja, wat maak je veel mee en inderdaad moeilijk (onmogelijk) om je verhalen met droge ogen te lezen. Dank je wel lieverd dat je dit doet en dat je het ook met ons deelt!
    Hele dikke knuffel van ons
  8. Lana:
    4 november 2021
    Om tante Gerrie te citeren: "Maar lieverd je bent toch een lichtje in de inktzwarte omgeving". Nu maak jij dat beetje verschil. Voorzover je dat kan ben je er voor ze. Jij bent daar nu, bij hun.

    Thanks for sharing this with us<3