Note to self

Nou ben ik weer thuis en is het alsof ik niet weg ben geweest. Gelukkig maar! Ik geniet van de knuffels van mijn man en kinderen. Wat hebben we elkaar gemist en wat is het een geschenk om te ervaren dat je elkaar idd zo mist! 
Vanochtend eerste rondje hardlopen gedaan op eigen vertrouwde bodem. En gelukkig merk ik dan dat niet alles zo is als daarvoor. Met de stilte en de leegte komt toch heel veel boven van wat ik heb mee mogen maken en is er veel om de komende tijd over na te denken samen met Cees. 
Want bedankt lieve Cees dat je mij de moed hebt gegeven om dit avontuur aan te gaan. Door de liefde die ik ontvang kan ik vele malen dapperder zijn dan ik echt ben en kan ik ook een beetje liefde uitdelen. Want we zijn hier nou eenmaal niet om taartjes te eten maar om liefde te geven en liefde te krijgen 😉.

Bedankt lieve Romy voor alle hulp aan Cees en mij. Jij gaf me een duw richting dit avontuur. Jullie konden echt wel een tijdje zonder mij vertelde je zo dapper en moedig!

Ook bedankt lieve vrienden, familie, collega’s voor het meelezen, meeleven en de bemoedigende reacties.

De stukjes teruglezend wil ik graag nog opmerken dat de stukjes geschreven zijn met een oproep aan mijzelf. Het is niet bedoeld als een veroordelende, wijzende vinger. Niet naar Griekenland, niet naar de politieman, niet naar de kampbewaarder van het quarantaine kamp. Ik zag in die kampbewaarder geen monster als ik hem in de ogen keek. Die man met de Arabische naam die 4 talen vloeiend spreekt heeft zijn eigen verhaal. De stukjes zijn geschreven met een oproep aan mijzelf dat de weelde waarin ik leef mag blijven schuren en mij onrust zal blijven geven. Voor ik ging hoopte ik dat de stemmen van de nacht die mij aanklagen zouden zwijgen bij terugkomst. Nu hoop ik dat ik dat ik de stemmen en de gezichten niet vergeet en dat ze mij zullen blijven roepen! 

Lieve allemaal, dit was het even tot aan het volgende avontuur.

Liefs Ilja